RS 30 wygłosi wykład, lecz musiał dość rozpaczliwie wcisnąć ów wykład pomiędzy znacznie ważniejsze sprawy i teraz zaczynało mu brakować czasu. Ostatnio sporo podróżował, obserwując przejawy dawnego zła, które znów obudziło się do działania, dlatego liczyła się każda minuta. Zdołał wydostać się na rynek, nie niepokojony przez nikogo, a wtedy mimo swego pośpiechu przystanął na moment, by spojrzeć w niebo. Ujrzał księżyc na nowiu, co chwilę przesłaniany płynącymi chmurami, oraz czerwonawą poświatę, widoczną nawet wtedy, gdy księżyc był schowany, co nie podobało się Bryanowi, który przez większość życia ćwiczył się w rozpoznawaniu niepokojących znaków, dzięki czemu wcześnie dostrzegał symptomy zła. Przyspieszył kroku, kierując się ku hotelowi. W holu zatrzymał się, niemal gotów przysiąc, że coś... ktoś... tam był. Odwrócił się. Nikogo. To jednak nie miało żadnego znaczenia, gdyż już w Londynie odczytał wystarczająco dużo ostrzegawczych znaków i wiedział, czemu stawia czoła. - Panie profesorze, pański klucz - odezwał się młody recepcjonista. - Dziękuję. Ostatni raz rozejrzał się po całym holu, a potem wbiegł na schody. Jessica sączyła wino, wpatrując się w ogień na kominku. Taniec płomieni fascynował ją, wznosiły się, opadały, złociste, czerwone, czasami obrzeżone błękitem... - Zgodzi się z tym pani chyba, panno Frazer? Samo społeczeństwo prokuruje problemy, z którymi potem nie mogą uporać się nasze dzieci. Nowoczesne społeczeństwo ze swoimi bombami i konfliktami. RS 31 Spojrzała na krzepkiego niemieckiego profesora, z którym dyskutowała na temat młodzieńczego buntu. Zamrugała powiekami, uświadamiając sobie, że nie ma najbledszego pojęcia, jakie argumenty i na korzyść jakiej tezy przytaczała przez ostatnich kilka minut. Tego przedpołudnia wygłosiła swój odczyt właśnie o młodzieńczych problemach i o pomaganiu młodym ludziom w wejściu na właściwą ścieżkę, a od tej pory ów Niemiec zarzucał ją pytaniami, wyraźnie zaintrygowany jej podejściem. Musiała iść. Ale dlaczego? Czemu chciała wyjść sama w noc, skoro nagle zaczęła obawiać się ciemności? Może właśnie dlatego, że stawianie czoła własnym lękom było jednym z jej życiowych haseł. Wpatrywanie się w ogień działało na nią hipnotyzująco, czuła się ukojona, otoczona przez normalność... - Tak, to z wielu względów bardzo trudny okres. - Wstała, uśmiechając się. - Proszę mi wybaczyć, ale jestem zmęczona po podróży, to jednak jest przesunięcie doby o kilka godzin... Dziękuję za interesującą rozmowę, dobranoc. Znowu dopadło ją owo przemożne uczucie, by biec, a tak naprawdę uciekać. Gdy opuściła restaurację, spojrzała na zegarek i stwierdziła z niezadowoleniem, że jest później, niż sądziła, więc czym prędzej ruszyła w stronę swego hotelu, lecz mimo pośpiechu zatrzymała się na środku rynku i spojrzała w niebo. Było czerwone. Usłyszała za plecami jakiś odgłos, więc odwróciła się gwałtownie, ujrzała jedynie parę starszych ludzi, którzy spacerowali, trzymając się za