Oczyma wyobrazni widziała go ju¿, nagiego, pochylajacego sie nad nia, widziała jego ekstatycznie wykrzywiona twarz. Zdawało jej sie, ¿e czuje jego silne uda miedzy swoimi nogami, ¿e piesci jego posladki, a on wypełnia jej ciało całym soba w odwiecznym rytmie, coraz mocniej, coraz szybciej... jeszcze... jeszcze... Nagle wokół niej zawirował swiat... Nie mo¿e oddychac... nie potrafi myslec... czuła, ¿e całe jej ciało pokrywaja drobne kropelki potu. Jego wargi, o Bo¿e, musi sie odwrócic i pocałowac go wreszcie... musi rozpiac mu spodnie i... Pietro wy¿ej zaskrzypiały jakies drzwi, a po chwili zamkneły z cichym trzaskiem. Nick znieruchomiał. Marla w ułamku sekundy odzyskała rozsadek. Co te¿, na litosc boska, ona wyprawia? Nick wypuscił ja z objec gwałtownie, jakby sie oparzył. Szlafrok i pid¿ama zsuneły sie na podłoge. Chwyciła je szybko i narzuciła na siebie. - Cholera - wyszeptał Nick, odsuwajac sie od niej na bezpieczna odległosc. Rozległ sie pomruk uruchamianej windy. Marla wsuneła rece w rekawy pid¿amy i dr¿acymi palcami zaczeła zapinac guziki, po czym ciasno otuliła sie szlafrokiem. Jak zdoła to wyjasnic, te potargane włosy, wypieki na twarzy, pognieciony szlafrok i po¿adanie, które wyziera z jej oczu? Co ona sobie własciwie wyobra¿a? Jak mo¿e ulegac takim niebezpiecznym, zakazanym pokusom? Nick chwycił ja za ramie i pociagnał do wneki przy oknie. Spojrzał jej w oczy i w milczeniu poło¿ył palec na ustach. 282 Marli serce ciagle waliło jak młotem, w głowie miała zamet. Przyłapia ich, a wtedy... och, jak spojrzy w oczy swojej córce i tesciowej, jak zdoła im wyjasnic, co czuje do Nicka... jak zdoła wyjasnic to me¿owi? Nierzadnica. Jezabel. Wszystkie te archaiczne, potepiajace okreslenia przyszły jej do głowy. Winda w koncu sie zatrzymała. Ni¿ej, na poziomie gara¿u. Poprzez głosne bicie swojego serca Marla usłyszała szum otwieranych elektronicznie drzwi gara¿owych, a potem cichy pomruk silnika. - To Alex - szepnał Nick i przyciagnał ja do okna, skad oboje dokładnie widzieli lsniacego w deszczu jaguara Aleksa. Brama otworzyła sie i samochód wyjechał. - Dokad on jedzie? - spytała Marla. - Na spotkanie z kims, jak przypuszczam. - Z kim? - Nie wiem, ale to podejrzane. Nic dobrego nie dzieje sie po północy. - Czego jestesmy najlepszym przykładem - rzuciła Marla, wsciekła na sama siebie. Jak mogła zachowac sie tak głupio, tak nieodpowiedzialnie? - Ide spac. - Zawahała sie. - Sama - dodała i ruszyła do drzwi, ale Nick złapał ja za nadgarstek. - Nie mam zamiaru przepraszac, Marla - powiedział,